Het zijn bijzondere tijden!

Karin en ik hebben het gisteravond nog even nagegaan. Op 18 december j.l. viel de eerste sneeuw. Ondertussen hebben we wel een paar dagen gehad dat het gras groen was, maar het overgrote deel van de tijd ziet het er hier uit zoals op de foto.

Dat leidt natuurlijk tot de nodige winterpret. Schaatsen lukt op dit moment niet zo, maar sleetje rijden gaat prima. Zaterdag waren we op het kraamfeestje van Margriet en Tobias om hun dochter Guusje te bewonderen en toen hebben we nog even sleetje gereden in het Sonsbeekpark. En gisteren heb ik met de kinderen nog even een rondje met de slee om de rietplas gemaakt. Karin kon helaas niet mee omdat ze ziek was. Maar dat gaat al weer een stuk beter.

Bovenstaande foto heb ik vanmorgen vroeg genomen. Ik moest nl. even wachten tot de wegen vrij waren. Er stond bijna 600 km file. Ondanks een sneeuwstorm bij Den Bosch ben ik uiteindelijk toch binnen 2 uur naar Heerlen gereden.

Inderdaad...

Er is een tijd geweest dat we ons wat zorgen maakten om de ontwikkeling van Aaron. Immers, hij had niet zo'n hele goed start bij zijn geboorte. En nadat het eerst al langer duurde dan bij Esmee en David voordat hij kon lopen, bleef vervolgens zijn spraak voor ons gevoel een beetje achter. Dat gevoel is ondertussen echter volledig verdwenen. Daar waar zijn eerste zin "David, zitten, eten" was (waarschijnlijk omdat we dat gemiddeld 6 keer tijdens een maaltijd moeten zeggen), begint hij nu steeds meer zinnen te vormen. Hij kent ook steeds meer woorden. Zo zijn zijn puzzels soms "moelijk". Zit hij te zoeken waar een stukje moet, en blijkt het dan te passen, dan roept ie ineens "inderdaad". Overigens moet je af en toe nog wel erg je best doen om hem te verstaan. Vooral als hij één van zijn vele spenen in heeft. Want dat is iets waar hij nog steeds niet zonder kan. Als hij 's nachts één van zijn drie spenen kwijt is begint ie te roepen dat ie niet kan slapen. Zwaar overdreven, inderdaad!